یادداشتی درباره فیلم کوتاه پاندورا به کارگردانی کامران هوشمندیان

گفتن از مسائل مهم اجتماعی در فیلم‌های کوتاه کار سختی است. زیرا به لحاظ زمان، مجالی برای ریشه­ یابی و شکافتن مسئله وجود ندارد. اما در فیلم­های یک دقیقه ­ای این شیوه بیان سخت­تر است، زیرا باید علاوه بر بیان مسئله فیلمساز، به مخاطب نیز در همان زمان یک دقیقه تلنگری زده شود و به عمق مسئله پی ببرد. در فیلم یک دقیقه ­ای پاندورا، کارگردان از اسطوره پاندورا و جعبه ­اش استفاده می­کند، تا یک رنج زنانه (یا به بیان بهتر، یک رنج بشری) را نشان دهد. کارگردان با هوشمندی، بیننده را به اسم فیلمش ارجاع می­دهد و به دانش او اعتماد می­کند. پس با تکیه بر اسطوره و دانش بیننده موفق می­شود که در زمان بسیار کم و با ابزارسینمایی معمول، از یک رنج بشری بی ­پایان سخن بگوید، و همانند اسطوره، انسان، زنان و رنجشان را به سوی امید سوق دهد. زیرا چیزی که در جعبه پاندورا باقی مانده است، امید است و شخصیت فیلم در جعبه پاندورای خود به امید می‌نگرد.

فیلم جهان خود را با تکیه بر نام خود به گونه ­ای ملموس در ذهن تماشاگر می­سازد.

مهسا علی نقیان