یادداشتی درباره فیلم کوتاه میل شخصی

نویسنده: مهسا علی نقیان

فیلم کوتاه "میل شخصی" به کارگردانی آرش روشن جوی و علیرضا آقاعلیخانی، روایتگر نوجوانی و بیم ها و امیدهای آن است. این بیم و امیدها اگر در شرایط درست اقتصادی و اجتماعی بروز کند، اتفاقات درخشانی را در جوانی و بزرگسالی رقم خواهد زد، اما اگر نوجوان آرزوها و امیدهایش را در آن سال­های پرتنش درونی، دور از دسترس و توان خود و خانواده­اش بیابد، ممکن است اتفاقات ناگواری را برای خود به وجود آورد.

فیلم 15 دقیقه­ای میل شخصی، خانواده­ای در آستانه فروپاشی را در ایران امروز نشان می­دهد که مسبب اصلی این فروپاشی­، مسائل اقتصادی و اخلاقی است که گریبان جامعه امروز ایران را گرفته است.

استفاده فیلمنامه نویس و کارگردان از نماد در فیلم (روسری آبی شخصیت مادر و خرید این روسری در ابتدای فیلم و همچنین آبی بودن دوچرخه) به خوبی عمل می­کند، اما پرداخت بیش از حد به آن ممکن است زیاده گویی به نظر برسد. شخصیت­ها نیز هر کدام به خوبی پرداخت شده اند، و هریک گوشه­ای از بار درام را به دوش می­کشند تا یک کل منسجم از داستان و زندگی خانوادگی افراد را نشان دهد.

هم چنین شخصیت­پردازی امید، کاراکتر نوجوان فیلم که کمی شیطنت و بی پروایی در رفتار و کارهایش هویداست به درستی پرداخت شده است. آرزوی دوچرخه­سواری و داشتن یک دوچرخه، همچنین دوست داشتن دختری نوجوان در همسایگی، مخاطب را به اتفاقی که در پایان برای خود رقم می­زند نزدیک و باورپذیر می­کند. از طرفی کاراکتر امید، در مقابل شخصیت محافظه­کار و شکست خورده پدرش قرار می­گیرد. بازیگران نقش­های پدر و امید به خوبی لایه­های درونی کاراکتر را به تصویر می­کشند.

فیلم به لحاظ تکنیک کارگردانی و فیلمبرداری، تلاش خود را کرده است و با سرمایه دانشجویی، فیلم کوتاه قابل قبولی را تولید می­کند و افق روشنی را برای کارگردانان جوانش ترسیم می­کند.