یادداشتی درباره فیلم کوتاه "خروس"

فیلم کوتاه (خروس) به نویسندگی و کارگردانی ژیلا محمدشاهی، روایتگر داستانی سر راست و انسانی است. پسربچه­ ای که علاقه وافری به خروسش دارد، آن را از مادرش پنهان می­کند تا مادر، خروس را نکشد.

فیلمساز به خوبی احساس ناامنی کودک را در خانه خودش به مخاطب منتقل می کند. این احساس ناامنی نه به خاطر خود، بلکه به خاطر جان خروس است. او خروسش را در کیفش می گذارد و به مدرسه می­رود. کارگردان با هوشمندی از نزدیک کردن دوربین به کاراکتر مادر امتناع می­کند تا مخاطب را نیز با این احساس ناامنی همراه کند، برعکس برای نشان دادن پسربچه در اکثر نماها، از کلوزآپ یا مدیوم شات استفاده می­کند.

در نهایت، ترسی که کودک احساس می­کند، باعث از بین رفتن خروس می­شود.

 کارگردان در فیلم خروس، داستان کوتاه و جهان شمولی را بدون نمایش جزئیات زیاد و با دیالوگ­های کم به خوبی به مخاطب خود عرضه می کند.

مهسا علی نقیان

The short film “Rooster”, written and directed by zhila Mohammadshahi, is a straightforward and Humanistic narrator. A boy who is very fond of his rooster hides it from his mother so that the mother does not kill the rooster

The filmmaker conveys well the feeling of insecurity of the child to the audience in his own house. This feeling of insecurity is not for himself, but for the rooster's soul. He puts his rooster in his bag and goes to school. The director cleverly refuses to bring the camera closer to the mother character in order to make the audience feel insecure as well, instead using a close-up or medium shot to show the boy in most scenes

Ultimately, the fear that the child feels causes the rooster to die

 In the “Rooster” short film, the director presents a short, universal story to his audience without showing too much detail and with little dialogue

Mahsa Alinaghian