نقد فیلم کوتاه «نشنیدن» اثر احمد صمیمی به قلم مهسا علی نقیان

فیلم کوتاه نشنیدن ساخته احمد صمیمی فیلمی خوش ساخت است که در وهله اول به مشکلاتی که افراد دارای معلولیت در زندگی روزمره خود و برای یک زندگی معمولی با آن روبرویند می پردازد و در وهله دوم بحران بزرگتری را نشان می دهد.

زوج جوان ناشنوا رابطه خوبی با یکدیگر دارند و در انتظار تولد فرزندشان به سر می­برند. بحران زمانی اتفاق می­افتد که در اتفاقی کیسه آب زن پاره می شود و مرد که در اسنپ کار می­کند به هر دری می­زند نمی­تواند خودش را به همسرش برساند. او هر چه می­کوشد با افراد مختلف و پلیس ارتباط برقرار کند نمی­تواند و به ناچار دست به دزدی یک موتورسیکلت می­زند. مردم و پلیس به غیر از اینکه نمی­توانند زبان اشاره مرد را بفمند، تمایلی هم به فهمیدن او ندارند. ناشنوایی که علاوه بر معلولیتی که دارد و هیچ چیز را نمی­شنود، از جامعه کنار گذاشته شده و در موقع بحران، افراد شنوا او را نمی­شنوند. بحران ترافیک، بحران استفاده زیاد از موتورسیکلت در کلان­شهر تهران، بحران عدم مدیریت پلیس و نهادهای زیربط همگی دست به دست هم می­دهند که قهرمان، خودش را تنهاتر از همیشه بیابد و در شهری که در آن با ماشین کار می­کند و زندگی خانواده­اش را تامین می­کند فریادرسی نداشته باشد.

استفاده از ساختار کلاسیک، در این فیلمنامه کوتاه، داستان را عمیق­تر و جذاب­تر می­کند. همه چیز عادی است، کاراکترها و وضعیتشان معرفی می­شوند، حادثه محرک (پاره شدن کیسه آب زن) اتفاق می افتد، نظم زندگی به هم می­خورد و قهرمان برای برگرداندن اوضاع به وضعیت قبل همه تلاشش را می کند. در نقطه اوج دست به دزدی می­زند و در نهایت ناکام می­ماند. گرچه ما فکر می­کنیم که این ناکامی و سکانس دستگیری مرد پایان بندی فیلم است، اما تصویر زن که به هوش می­آید، صدای ضربان قلبی که شنیده می­شود و صدای کلیدی که در قفل در می­چرخد یک پایان خوش و دراماتیک را برای فیلم رقم می­زند.

فیلم در ساخت و در کارگردانی و بازی نیز موفق است. استفاده از نماهای لانگ شات شهری، به نشان دادن تنهایی مرد در شهر کمک شایانی کرده است.

مهسا علینقیان