مصاحبه با شهاب الدین حسین پور کارگردان فیلم شناور
انگیزه شما از ساخت فیلم چی بود؟
من حدود 18 سال کارگرادان تئاتر بودم و بعد از ساخت چند فیلم کوتاه، خواستم تواناییم رو در مدیوم فیلم بلند هم به نمایش بذارم و با داشتن یک فیلمنامه جذاب و پرهزینه، یک فیلم سینمایی با بودجه متوسط رو ساختم.
ایده فیلم چطور به ذهنتون رسید؟
اتفاق داخل فیلم، به صورت واقعی برامون پیش اومد و یکی از دوستان عزیزم از بینمون رفت و به دلیل تاثیر گزاری این حادثه، تصمیم گرفتیم که این اتفاق واقعی که البته بخش هاییش هم شامل ایده پردازی هست رو تبدیل به فیلم کنیم.
هدف شما از فیلمسازی در ایران به طور عمده چیه؟
هدف من چه از تولید تئاتر و چه تولید فیلم به صورت قلبی ایجاد آگاهی و اندیشه بین مردم بوده و سعی کردم در هر فیلم و قصه ای آسیب شناسی بخشی از جامعه رو انجام بدم. در واقع تلاشم این بوده که گزارشی از وضعیت توسعه کشور به مسئولین و مدیران در سطح ملی و بین المللی داشته باشم و در واقع از این طریق به مردم کمک کرده باشم.
موضوع فیلم چقدر دغدغه است و چرا این موضوع رو انتخاب کردید؟
دلیل انتخابم بخشیش به واقعی بودنش برمیگرده و دغدغه دیگرم بیان این موضوع بود که گاهی ما انسانها چقدر ناخواسته به هم آسیب میزنیم و چقدر با اینکه در کنار هم هستیم اما تنهایی هم رو نمیبینیم و نمیتونیم کمک و حمایت درستی از هم داشته یاشیم و چه بسا گاهی با تصمیم های اشتباه به خودمون و دیگران آسیب میزنیم. و اینکه جدا از ا فشارهای اقتصادی و اجتماعی موجود در جامعه، کمبود فضای فرهنگ سازی میتونه در جامعه ویرانگر باشه.
چطور به این عوامل و کست رسیدید و معیارتون برای انتخاب چیست؟
به دلیل شرایط سخت کرونا و عدم بودجه کافی، من از گروه تئاترم دعوت کردم تا در این تجربه کنارم باشن و تقریبا 70 درصد از عوامل فیلم از گروه تئاترم بودن و بیش از ده سال هست که با هم همکار هستیم. سعی کردم که از بین دوستان کسانی رو که به باور پذیر بودن نقش کمک میکردن رو انتخاب کنم و عزیزانی هم در بخش فنی و پشت صحنه به ما اضافه شدند. و تمام سعیم بر این بود که عواملی رو انتخاب کنم که هم به کیفیت کار کمک کنن و هم همدل باشن از نظر مالی و هدفشون بیشتر تولید یک اثر هنری باشه تا درآمد زایی.
مشکلاتی که در تولید و ساخت فیلم داشتید؟
مشکل اساسی ما کمبود بودجه بود که خیل یکارمون رو سخت کرد و باعث شد که زمان فیلمبرداری رو کوتاه تر بکنیم و این موضوع باعث خستگی میشد و ساعت های فیلمبرداری که به جای 8 ساعت در روز گاها تا 14 ساعت بود. مسئله بعدی دوران کرونا بود که روزانه افراد زیادی در جهان و ایران از بین میرفتند و ما سعی کردیم که با قرنطینه خودمون فیلم رو بسازیم. بعد از ساخت هم مشکلای مثل سانسور اثر و مجوز پخش رو داشتیم و چندین ماه طول کشید تا تونستیم مجوزهای لازم رو بگیریم. البته که سانسور آسیب هایی رو فیلم زد. الان هم دغدغمون این هست که بتونیم با اکران عمومی فیلم و حضورش در جشنواره ها بخشی از سرمایه رو برگردونیم.
از نکات مثبت و خاطرات خوب در ساخت،تولید،نوشتن متن، پیدا کردن عوامل یا هر موضوع دیگه ایی که امید بخش فیلمسازان هست برامون بگید؟
همدلی و اتحاد اعضای گروه بهترین اتفاق ساخت این فیلم بود. ما یک مجموعه ساحلی رو برای لوکیشن انتخاب کردیم و به مدت یک ماه کنار هم بودیم و تجربیات خوبی رو ثبت کردیم. به قول استاد خوبم حمید سمندریان، استاد مسلم کارگردانی تئاتر در ایران، "هنرمند اگر پوست کرگدن داشته باشه با تلاش و پشتکار به همه چیز میرسه". در شرایطی که مسئولان مرتبط هیچ حمایتی از هنرمندان نمیکنن و همگی با مشکل شدید امنیت شغلی روبه رو هستن و اکثرا از این بابت دچار افسردگی میشن، با اتحاد و تلاش مضاعف میشه تولیدات هنری داشت و این جای خوشحالی داره.
در مورد تامین بودجه تولید فیلم و چالش هاش برامون بگید؟
خیلی مشکلات اساسی در تامین بودجه داشتیم و بودجه فیلم با کمک اقوام و آشنایان تامین شد. متاسفانه شرایط فیلمسازی در ایران به صورتی هست که نه بودجه دولتی برای فیلمسازان مستقل در نظر گرفته میشه و نه سرمایه گزاران از بابت برگشت سرمایه مطمئن هستن و پیدا کردن سرمایه گزار بسیار کار سختی است. همینطور پیدا کردن اسپانسر به دلیل عدم حمایت تبلیغاتی هم بسیار کار سختی است .
انتظار و چشم اندازتون برای اثری که ساختید چیه؟
فیلم با شرایط بسیار سختی ساخته شده، براش خیلی زحمت کشیده شده و عاشقانه ساخته شده. چشم اندازم اینه که آدم های زیادی بتونن این فیلم رو ببینن و با فضای ذهنی ما آشنا بشن تا تیم ما هم بتونه در عرصه بین المللی پا بذاره. ما تلاش کردیم که به مخاطبان احترام بذاریم و اگر نقصی وجود داشته به دلیل فشارهایی هست که به ما هنرمندان داخل ایران اعمال میشه.
نکته ی دیگری که خودتون میخواید در موردش صحبت کنید؟
به عنوان یک کارگردان آرزو دارم که آثار نمایشی و فیلم هام دیده بشه و از طریق این آثار بتونم با دنیا ارتباط برقرار کنم و آرزو دارم حالا که حمایتی از ما داخل ایران نمیشه، کمپانی های بین المللی بتونن این حمایت رو انجام بدن. من یک تئاتر بزرگ پیش رو دارم که زندگی گالیله برتولت برشت هست و یک فیلم سینمایی با یک قصه خاص به نم یک زندگی بهتر دارم که امیدوارم از این دو پروژه حمایت بشه تا بتونیم به بهترین شکل ممکن این آثار رو به مردم دنیا عرضه کنیم.