Chanel از کالکشن اوت کوتور پاییز و زمستان ۲۰۲۲/۲۰۲۳ خودش رونمایی کرد

همانطور که در این هفته نشان داده شد، و با وجود برخی از نام‌های تاثیرگذار که هنوز معرفی شده‌اند، مد لباس برای طراحان مختلف معنای متفاوتی دارد. سکویی برای تخیل اوج گرفته یا پاسخی به زعمات شاید، یا ویترینی برای هنر فنی آتلیه ها و چهارنیسورهایی که به آن آتلیه ها منسوجات، لوازم جانبی و تزیینات خارق العاده ای عرضه می کنند.
برای مدیر هنری Chanel، Virginie Viard، مجموعه‌های او منعکس‌کننده نیازها و خواسته‌های عمل‌گرایانه مشتریان خانه و منابع الهام‌بخش التقاطی اما هرگز خارق‌العاده او هستند. نه برای Viard، اظهارات گسترده مربی او کارل لاگرفلد، که ممکن است یک شبح جدید قدرتمند را بر هر ظاهر یک مجموعه تحمیل کند، بلکه در عوض یک حس تکامل ملایم و تعداد بی‌شماری از مراجع و جرقه‌های الهام‌بخشی که ممکن است در محدوده مختلف باشد (مانند این مجموعه) ) از خاطره ای کور کننده از اینس د فرسانژ که توسط لاگرفلد با ژاکتی از سبز چمنی روشن و صورتی تکان دهنده (برای نمایش مد لباس شانل در سال 1988، زمانی که ویار برای اولین بار به خانه ملحق شد) تا نمایی از فرد آستر در اکشن سینمایی، دم ها. کت شب کراوات سفید او در حرکت میان رقص، به عکس قرن نوزدهمی از زندگی واقعی آنی اوکلی، بایگانی ارجاعات شانل از کت و شلوارهای روز 1920 تا لباس های لغزنده دهه 1930 تا خیاطی بدیع دهه 1960، بایگانی شد. طرح هایی از دهه 2000.

با این حال، هیچ یک از این ارجاعات توسط ویار در چیزی که فرانسوی ها آن را درجه برتر می نامند، به معنای واقعی کلمه استفاده نمی کند، بلکه به عنوان نقطه شروع برای لباس هایی است که با کمک طراحان و سازندگان پارچه که آن تویدهای نقاشی خارق العاده را می بافند، تکامل می یابند. و خیاط‌هایی که می‌دانند چگونه چین‌های بی‌نقصی بسازند که «به زیبایی حرکت می‌کنند»، همانطور که سیگورنی ویور مهمان می‌گفت، «و بسیار شیک هستند».

برای مثال، جرقه آستر ممکن است به ضربه زدن به لبه دامن ساق پا، تصویر اوکلی به دامن dirndl با جیب‌های کاربردی که زبان بدن قاطعانه خاصی را تشویق می‌کند (و شاید آن چکمه‌های سواری گاوچو کوتاه محکم) ترجمه شود. بایگانی خانه‌های دهه 30 به لباس‌های شب ضخیم تراشیده شده‌اند تا هنگام ایستادن مستقیماً روی زمین بیفتند، اما هنگام راه رفتن شخصی که می‌پوشد، به حرکت چرخشی زیر زانو تبدیل می‌شود.

برای تنظیم صحنه، ویار دوباره به سراغ هنرمند خاویر ویلهان رفت که مجموعه‌ای ساخت‌گرا برای مجموعه مد لباس بهاری خلق کرد. این بار، ویلهان مجموعه‌ای از سازه‌ها را ساخت که منظره‌ای نمادین (طاق‌ها، اهداف گلوله‌ای، موبایل، مکعب‌های پلاستیک‌های بازیافتی صورتی آدامسی) را در استادیوم شنی در فضای باز مرکز سوارکاری L'Étrier de Paris در Bois de Boulogne ساخت. مهمانان قبل از حرکت در داخل ساختمان به سمت ماسه بیشتر و مجموعه‌ای از بلوک‌های رنگی جنبشی در سیاه، سفید، زرد ماسه‌ای و خاکستری از میان یا اطراف این سازه‌ها عبور کردند. این به آرامی چیزی از طعم آرت دکو را به لباس‌های کمردار و اشکال خطی که در برخی از ظاهرهای مجموعه ظاهر می‌شد، نشان می‌داد (و شامل ابریشم تارونی چشم‌گیر بود که ویار آن را با یک بولرو شیک در راه‌راه‌های پولک‌های سیاه و سفید و جفت ست کرد. مهره ها).

موسیقی متن سمفونیک که توسط دوست ویار، سباستین تلیه ساخته شده بود، روی یک ویدیو پخش شد که به عنوان پس‌زمینه رژه دختران، یک کلیپ امپرسیونیستی که بازیگران مختلفی از جمله شارلوت کاسیراگی و فارل ویلیامز را در آن به نمایش می‌گذاشت. این التقاط با لباس‌ها ادامه یافت و منسوجات شگفت‌انگیزی را به نمایش گذاشت - توری رنگ‌شده با رزین. دوش از برگ‌های گلدوزی شده روی لباس تراپیزه‌ای سفید، که بر روی طرحی از همان نقش در زیر سایه می‌اندازد. یک طرح دکو روی یک لباس کت زنگوله‌ای که با بررسی دقیق‌تر مشخص شد که توسط Lesage به طور کامل با مهره‌های پولک دوزی شده است. یا پرهای شترمرغ با زحمت روی پارچه ابریشمی مشکی اعمال می شود و از طریق سوراخ های آن در یک پوشش ساده از توید سیاه بافت دیده می شود.

متأسفانه، در این مجموعه حماسی و از دور دیده می‌شود، بسیاری از آن جزئیات بسیار ظریف، که توسط Viard در هنگام نصب در آتلیه Chanel در آستانه ارائه به آن اشاره شده بود، و در دست بسیار زیبا بود، گم شدند. چیزی که باقی ماند حسی هیپنوتیزمی از جریان ملایم چین‌ها و پارچه‌ای بود که با مهارت دست‌های بسیار ماهر دستکاری می‌شد، به طوری که اثر - که در طی سال‌ها دانش و مهارت به دست آمده بود - بدون دردسر به نظر می‌رسید. به عبارت دیگر، اوت کوتور خالص.