یادداشتی درباره فیلمنامه کوتاه قرنطینه

فیلمنامه کوتاه قرنطینه نوشته لیدا صادقی و سیده فاطمه حسینی در سکانس ابتدایی خواننده را با یک موضوع فراواقعی روبرو می­کند. مرد جوانی که توی کتفش یک قفل دارد. همین آغاز، خواننده را ترغیب به خواندن ادامه رویدادها می کند و تکلیفش را با فیلمنامه می­فهمد. قرار نیست اتفاقاتی را در فیلمنامه شاهد باشیم که با واقعیت روزمره زندگی ما همسو باشد.

پس از این تصویر تکان دهنده فیلمنامه به دوازده سال قبل فلاش بک می­خورد و بخش عمده داستان در فلاش بک می­گذرد. این فیلمنامه که باوری قدیمی در یک خانواده را مورد بررسی قرار می­دهد، گرچه هدف اصلی­اش ترساندن مخاطب نیست، اما برخی از مولفه­های ژانر وحشت را دارد:

1. در فیلم­های ژانر وحشت انسان با هیولاهای بیرونی مانند شیاطین، خون­آشام­ها، اجنه و ..... در جنگ است و از دست آنها فرار می­کند.
2. در این فیلم­ها شخصیت اصلی قربانی است نه قهرمان.
3. به مذهب به چشم یک میانجی نگاه می شود که می تواند بر نتیجه وقایع تاثیر بگذارد.
4. مکان (خانه؛ روستا، اماکن باستانی و ...) اهمیت ویژه­ای در فیلم های ژانر وحشت دارند.

این فیلمنامه در خانه­ای در یک روستا می­گذرد که شکل تصویر شده از خانه به فضاسازی مرموز فیلمنامه کمک می­کند. طاهر، شخصیت اصلی فیلمنامه قربانی اصلی است و با ترسی که از کودکی و در نسل­های پیشین او وجود داشته و دارد دست و پنجه نرم می­کند و در نهایت مذهب آمیخته با خرافات برای سالها او را نجات می­دهد.

نویسندگان فیلمنامه از مولفه ­های ژانر وحشت استفاده کرده­اند تا موضوعی فراواقعی را که موجب ترس کاراکتر (و نه ترس مخاطب) شده است، دستمایه کار خود قرار دهند. نکته جالب توجه فیلمنامه آنجاست که نویسندگان قصد رد کردن خرافه­ها و ترس­های محلی را ندارند و در پایان با درآوردن قفل از کتف طاهر او از اضطراب و ترسی که همواره آزارش می­دهد به مرز ویرانی می­رسد. ویرانی که هیچ نشانی از موجودات فراواقعی در آن نیست. تنها ترس و سپردن خود به دست وقایع است که کاراکتر را ویران می­کند. ترسی که طاهر، پایانی بر آن به جز توسل به خرافاتی دیگر برایش متصور نیست.

در مجموع فیلمنامه انسجام کافی در به تصویر کشیدن وقایع خارج از انتظار را دارد، از کمترین میزان دیالوگ استفاده کرده است و با شرح صحنه هایی مبتنی بر جزییات داستان خود را روایت می­کند.

مهسا علی نقیان