یادداشتی بر فیلم کوتاه وانتا بلک به کارگردانی حمیدرضا یگانه

مهسا علینقیان

وانتابلک، بالاترین طیف رنگ سیاه در طبیعت است. این طیف تقریبا هیچ نوری را بازتاب نمی­دهد. نویسنده و کارگردان با انتخاب این اسم برای فیلم خود، به خوبی فضای حاکم بر فیلم را توصیف می­کنند. جوانی 20 ساله برای اینکه کمک خرج خانواده خود باشد، مجبور می­شود تن به سیاهی بدهد و سپس خودکشی می­کند.

فیلم می­کوشد رنجی که طبقه کارگر جامعه به لحاظ اقتصادی تحمل می­کند را به تصویر درآورد. تصویری که در آن عدالت و انسان­دوستی جایی ندارد. گرچه عموما به نظر می­رسد زنان در جامعه­ای که در آن فقر و بی­عدالتی ریشه دارد بیشترین آسیب را می­بیندد، اما پسران جوان و مردان نیز در موقعیت خود و زیر بار فشار اجتماعی خسارات جبران ناپذیری را بر جسم و روح خود تحمل می­کنند.

فیلم وانتابلک کوشیده است دغدغه­های خود را با زبان سینما مطرح کند و با وجود کاستی­هایی که به لحاط تکنیکی دارد، در این کار موفق می­­شود. کشمکش شخصیت اصلی با خانواده قدری کم­جان پرداخت شده است، اما کشمکش درونی او به خوبی تصویر شده است. اگر فیلم از زاویه دید پسر جوان شروع و روایت می­شد، همدلی و همراهی بیشتری را با مخاطب برمی­انگیخت. با این وجود فیلم در پایان خود، درد و رنجی که پسر جوان و خانواده­اش کشیده­اند را به مخاطب منتقل می­کند.